Fotografen Falckøy og dei to sønene hans er vekke. Folk finn vrakgods etter sjekta til faren, den eine sonen er forsvunnen i lause lufta, og den andre er ikkje å finne om bord på Hurtigruta, der han har lugar. Desse fotografane driv med litt av kvart, og det er ikkje mange som saknar dei - det er mistenkeleg mange som er glade til, syner det seg. Så det blir nok å gjere for lensmannsbetjent Petter Eliassen og kriminal-teamet med Andersen og Brenna. I grunn og botn ligg her eit verkande samfunnsproblem som gjer at denne fortellinga er meir alvorleg og uhyggeleg enn Hauge-lesarane er vande med. Men Hauge er ein forfattar som maktar å foreine det alvorlege med det pussige, så det gjer inntrykk som sit att i lang tid.]]>